Ze scheurt de brief van de zorgverzekering open. Van schrik zakt ze in haar stoel. De bijgevoegde declaratie van de apotheek is niet misselijk. Naast de crème voor haar lippen die volgens haar veel te hoog geprijsd is, staat een fors bedrag voor advies. Advies?
De papieren legt ze op tafel en kijkt naar buiten waar in het park rond het verzorgingshuis de bladeren van de bomen dwarrelen. Gisteren heeft ze de brief over de jaarlijkse griepprik ontvangen.
Ik klop op de deur van mijn moeders flat. Even later zitten we tegenover elkaar aan de ronde tafel midden in de kleine kamer. Ze vertelt verontwaardigd over de hoge rekening van de apotheek. Ze zoekt de bijsluiter die bij een tube hoort en vraagt mij die voor te lezen. Tijdens het verhaal over mogelijke bijwerkingen knikt ze steeds heftiger.
‘Nu moet ik ook betalen voor dat voordragen ervan in de apotheek! Daarover hebben ze mij vooraf niets gezegd.’
‘Oh … tja, als deze tekst dezelfde is ……’, mompel ik.
‘Dan is het nu afgelopen’, zegt ze krachtig en slaat met haar hand op de tafel, ‘alle medicijnen uit het kastje gaan rechtstreeks de vuilnisbak in.’
Verbaasd kijk ik haar aan. Afgezien dat het in een keer weggooien van medicijnen schadelijk kan zijn voor het milieu is het niet uitgesloten dat voor sommige medicamenten een rustige afbouw nodig is, voor zover mij bekend. Ik heb geen idee hoeveel en wat ze allemaal slikt …..
‘Luister moeder …’
‘Nee. De laatste tijd heb ik veel gelezen over gezondheid. Ik heb vroeger de Spaanse griep overleefd, zonder prik en zonder iets voor de mond. Zo’n lap is juist heel ongezond. Ik laat me niets aanpraten. Vanaf nu wil ik alleen homeopathische aanvullingen op mijn eigen afweer systeem …..’
‘Weet je zeker ….’
‘Genoeg verhalen van andere mensen om mij heen. De meesten zijn door al dat slikken en prikken al ver heen. Ik mag blij zijn dat ik mijn gezonde verstand nog kan gebruiken. En dat wil ik graag zo houden.’
Ik glimlach. Het heeft geen zin tegen haar in te gaan. Vroeger vertelde ze aan bezoekers thuis als kind van haar dat ik stronteigenwijs was. Als hij iets in mijn hoofd heeft, zit het niet in zijn kont.
Jaren gaan voorbij. Ze is steeds minder en korter ziek. De scherpte in haar denken neemt nauwelijks af. Iets waar zij als een kind zo trots op is. Kruiden, rauwkost en pollen, ze vertelt er graag over. Regelmatig adviseert ze dwingend wat ik moet kopen en soms stopt ze mij folders in de hand van producten uit de natuur.
Ze vertelt over haar dagelijkse wandelingen, laat zien welke oefeningen ze in haar kamer doet. Medebewoners maakt ze bewust van de innerlijke kracht van een mens met hulp van het immuunsysteem. Dat enthousiasme wordt een keer getemperd wanneer ze na een val in het ziekenhuis belandt.
Tijdens een bezoekuur zie ik naast haar bed medicijnen liggen. Mijn blik ontgaat haar niet. Met een ondeugende schittering in haar ogen vertelt ze op gedempte toon dat ze die pillen natuurlijk niet slikt. Ze demonstreert hoe ze op een vraag van de zuster reageert.
‘Kijk, zie je wel zuster? Ik doe de pillen keurig in mijn mond en spoel ze weg met water. Dat is toch de bedoeling?’
Ze laat zien hoe ogenschijnlijk de pillen in haar mond verdwijnen. Dus niet. Een goochelaar had de truc niet beter kunnen uitvoeren.
‘Later gaan ze in een servetje, weg met de etensresten.’
Glimlachend schud ik mijn hoofd en zie hoe zij mij aankijkt, alsof ze zegt: ik blijf de baas over mijn lichaam en doe nog steeds wat ik zelf wil.
Opnieuw gaan een paar jaar voorbij. Haar geest blijft helder. Ze lijkt haar eigen arts geworden en het verzorgingshuis neemt dat niet in dank af. Door medebewoners wordt ze gezien als een oudje met een missie: gezond leven houd je jong. Jaarlijks, in het najaar adviseert ze iedereen vooral geen griepprik te nemen. Ze zegt dat je zelf kunt zorgen voor voldoende vitaminen, mineralen en spoorelementen als aanvulling op de dagelijkse maaltijden uit de gaarkeuken. Helaas neemt de druk vanuit het tehuis om de prik te nemen toe. Op een dag houdt haar weerstand geen stand. Ze capituleert.
Een paar weken later belt mijn broer:
‘Moeder is overleden.’
Op een zondagavond kijk ik naar Zondag met Lubach. Lachen. Deze aflevering maakt mij misselijk. Homeopathie en alternatieve geneeswijzen worden belachelijk gemaakt, op een schandelijk goedkope manier afgebrand. Enige tijd later kom ik aan de weet dat de vriendin van een minister als producer de baas is van dit programma. Voor het eerst dringt het bij mij echt door hoe groot de macht is van de farmaceutische industrie; grenzeloos tot in de haarvaten van de samenleving.
Joop Brussee
6 januari 2021
uit: hobbels
openvuist.com 