In het land van zeven,
lege straten, stille wegen.
Sprak de koning:
‘Wat normaal is, is normaal.’
Daarna moest hij hevig hoesten.
Dacht: het zal mijn reet wel roesten.
In het land van zeven,
dagelijks, de mensen beefden.
Sprak de koning:
‘Wat normaal is, is normaal.’
Daarna opnieuw, zo hevig hoesten.
Dacht: tja, mijn reet zal wel weer roesten.
In het land van zeven,
moest iedereen zijn vrijheid geven.
Sprak de koning:
‘Wat normaal is, is normaal.’
Daarna moest hij gelukkig hoesten.
Dacht: ach, ach mijn reet weer roesten.
In het land van zeven,
wie wilde daar nog leven?
Sprak de koning:
‘Wat normaal is, is normaal.’
Daarna moest hij wel heel hard hoesten.
Dacht: nu zal echt mijn reet wel roesten.
In het land van zeven,
regenten drinken, knikken tevreden.
Spreekt de koning:
‘Wat normaal is, is normaal.’
Hij tekent, moet plots weer hoesten.
En de knikkers? Lachen, proesten.
Joop Brussee
maart 2021
