‘Opsluiten en weer versoepelen, snel nieuwe strenge wetten, toenemende censuur, extreem politieoptreden, altijd gevaren, doodsbange mensen, verraders aanmoedigen’, we leven in een vreemde wereld’, somde een vriendin op en voegde er gnuivend aan toe: ‘het lijkt wel oorlog.’
‘Inderdaad’, was mijn reactie, ‘dat klopt. ‘
We dachten verschillend. Zij over de verspreiding van een griep, ik aan de krankzinnigheid van aanhoudende onderdrukking. Over een onzichtbare vijand waren we het wat betreft woorden eens. Een computerspel zag ik voor me waarin een monster in telkens een nieuwe gedaante meedogenloos van alle kanten kon opduiken. Brrrrr…..
Als kind speelde ik met vriendjes op straat een oorlogsspel. Met krijt afgebakend had ieder een zelfgekozen land. Een van ons begon. Ik verklaar de oorlog aan….. De vijand was zo bekend, de strijd kon beginnen. Maar die duidelijkheid bij oorlogvoeren verdween na 9/11: de vijand werd vanaf dat moment ongrijpbaar genoemd, onzichtbaar. Iedereen in de wereld moest vooral vanaf dat moment heel bang zijn want overal dreigde gevaar. Het bleek een eerste stap op weg naar een mondiaal gestuurde angst, bekend gemaakt en in stand gehouden door de media.
Het verhaal van de autoriteiten na 9/11 kon iedereen eenvoudig doorprikken, maar dat veranderde de officiele lezing niet ondanks de vele duidelijk bewezen onmogelijkheden. Speculaties volgden waaronder die van een inside job. Maar, welke overheid gaat zijn eigen burgers aanvallen en ze daarna ook nog eens permanent met angst injecteren? Zij is er juist om onderdanen te beschermen! Alhoewel, na die onnodige bangmakerij kon toen eenvoudig een grootscheepse oorlog van start, zelfs met toestemming van de bevolking. Want wie wilde zich niet veilig voelen na die dreigementen! En de overheid een vijand? Dat kon niet waar zijn.
Ongrijpbaar, onzichtbaar. Dan kun je mensen van alles wijsmaken. Wat zien we allemaal niet? Vroeger aten we thuis haagse bluf: hagenezen hebben een tv antenne op het dak maar geen tv toestel in de huiskamer, zij doen boodschappen in een vioolkist en leggen een ham van hout in de etalage. Jong leerde ik over valse en verborgen werelden. Tijdens een vakantiebaantje bij de spoorwegen vertelde de stationschef dat melden bij post K gewoon koffiedrinken betekende. In een kampwinkel stopte een aardige klant mij geld in de hand terwijl hij zei: laat de rest maar zitten. Even later ontdekte ik dat hij te weinig had betaald. Vriendelijke mensen moet je vooral niet vanzelfsprekend vertrouwen was de les. Want intussen…
De media – in ruime zin – zijn dol op het verspreiden van angsten met beeld en commentaar. Bij het shot van een man die levenloos op straat ligt wordt gezegd: dat hij ineens dood neerviel en bij een kind dat bewegingsloos op het strand ligt: het ligt daar te sterven! De kijker gelooft dat direct. Emotie doet zo simpel het werk, is is al gebeurd voor het denken op gang kan komen. Bij het woord klimaat glijdt elke leugen als koek naar binnen. Beeld, statistiek, model, verhaal. Kijkers in een angstmodule houden is simpel, het lijkt een onuitgesproken doel. Een mantra als het is onze schuld maakt het nog romiger. Waarom hebben de media een kritisch jas volledig uitgetrokken?
Onze huisarts vroeger – in die tijd mede een vertegenwoordiger van het gezag – hield van vissen. Bij een huisbezoek liep hij direct naar het aquarium. Na een poosje vroeg hij wie de zieke was. We durfden daarop geen kritiek te geven. Mensen met macht zoals politici huren bedrijven in om psychologisch de bevolking te bespelen. Om bestwil van de burgers wordt gezegd. Wie garandeert dat de overheid ongestraft geen onzichtbare, ongrijpbare en misschien wel oneerlijke, onethische en immorele spelletjes bedenken in de achterkamers? Afspraken maken met grote bedrijven? Informatie over 5G onderzoek achterhouden? Wat is inktzwart gemaakt op papieren die opgevraagd worden? Hoezo staatsgeheim? Zou de overheid de vijand…? De media…..? Superbedrijven….?
Ik stel me ‘ergens’ een hoofdkwartier voor met een gigantische wereldkaart waarop landen staan in codekleuren. Telkens verandert het beeld. Zichzelf benoemde generaals krijgen instructies, knikken, praten, maken grappen. Ze moeten oorlogsspelletjes spelen die heel grondig jarenlang zijn voorbereid. Berichten en bevelen geven ze door aan leiders in landen die met geld of chantage alle bevelen direct uitvoeren omdat ze op een onbewaakt moment of daartoe gedwongen hun handtekening bij de Verenigde Naties hebben gezet – in 1992, 2015 en 2019 – om de wereldbevolking met een medisch experimenteel goedje te injecteren onder de naam van vaccin.
Met een vriend bezocht ik vele jaren geleden een kuststrook in Normandie. We waren onder de indruk van de massagraven van zowel de geallieerden als hun zogenaamde vijanden, de Duitsers. Allemaal jonge mensen. Ze volgden zoals bij een computerspelletje instructies uit op bevel van de spelers, hun superieuren in plaats van onzichtbare programmeurs. Nooit kregen ze de kans elkaar te leren kennen, samen lachend iets te drinken of elkaar te omhelzen. Bij mijn weten lag er op die groene velden met rijen witte kruisen geen enkele generaal tussen. Over de velden stenen en kruizen klinkt muziek van een musical uit de jaren zestig. Oorlog is zo’n aardig spel! (Oh, what a lovely war!).
Een oud plan van de elite uit 1884 en later aangepast in 1934 beoogde een wereldregering aan te stellen tegelijk met een vermindering van de populatie. Pogingen daarvoor zijn tot nu toe altijd mislukt. Maar dat plan is in deze tijd met veel geld en technische middelen eindelijk eenvoudig te realiseren. Een klassieke oorlog is daarvoor zelfs niet meer nodig. Een grote agenda is genoeg: minder mensen – het overgebleven volk, sterk door survival – kan permanent als slaven volledig gecontroleerd leven. Daarvoor is slechts vaccinatie nodig als eerste stap. Iedereen die zich hiertegen verzet zal opgeruimd worden. Gruwelijk. Maar niet in oorlogstijd, dan is alles mogelijk. Zoals de start met de bouw van kampen voor ongehoorzame schapen in Canada en Australia. Zou Lovely een bruikbare naam daarvoor zijn?
Joop Brussee
9 augustus 2021
vuist
openvuist.com 