Johan stond op het punt naar bed te gaan en schrok in stilte van de deurbel. Dat moest een medebewoner uit het senioren complex zijn, maar op dit tijdstip was dat heel vreemd, nog nooit gebeurd. Weliswaar was dit zijn laatste nacht hier en morgenochtend vertrok hij gelukkig naar een zelfstandige woning, maar wie zou op dit uur nog afscheid willen nemen? Hij slalomde tussen de verhuisdozen naar de voordeur en keek tegen een muur van uniformen aan. Voor hij besefte wat er aan de hand was stonden drie agenten om hem heen. Een ervan vouwde een papier open en zei dat hij verdacht werd en mee zou moeten naar het bureau.
Verbouwereerd voelde Johan zich verkrampen. Hij lachte nerveus en een duizeling deed hem op een stoel vallen. Verdacht …. een arrestatie …. mee naar het bureau … wat was dit voor een vreemde vertoning? Wisten ze wel dat hij 74 jaar was? Snel liet hij zijn bezigheden van de afgelopen dag in zijn hoofd voorbijgaan. Niets bijzonders diende zich aan. Een van de agenten had zijn computer al gepakt en vroeg naar een notebook. Hij schudde zijn hoofd. Even later in de politieauto had hij tijd om bij te komen. Hij vroeg waarvan hij verdacht werd. De agent naast hem vertelde dat het over een zedendelict was, dat daar een maximum straf van zes jaar op stond. Johan begreep hier nog steeds niets van.
Op het bureau moest hij zijn zakken leegmaken. Hij herinnerde zich beelden uit films. De spullen gingen in plastic in een box. Terwijl hij zijn telefoon zag verdwijnen vroeg hij aan de man wat er ging gebeuren. Het verhoor zou de volgende ochtend plaatsvinden. De verhuizer, hij moest de verhuizer bellen. Een man kwam binnenlopen en zei dat hij alleen contact met zijn advocaat mocht hebben. Johan trok zijn wenkbrauwen op. Dit was echt een film. Hij maakte voor het eerst van zijn leven mee wat hij zo vaak op een scherm gezien had. ‘Gezien de ernst van het delict hebt u recht op een gratis advocaat.’ klonk het. Hij schudde zijn hoofd, dit was krankzinnig, hij moest dromen.
Tijdens een foto sessie adviseerde de fotograaf om toch een advocaat te nemen. Daarna werd hij naar een cel gebracht. De film kloptel: een brits aan de muur en een roestvrijstalen toiletpot in een hoek. Aan het plafond ontdekte hij een camera. De eerste keer opgesloten in een cel terwijl hij geen idee had waarom. Toen hij water kreeg gaf hij aan toch een advocaat te willen. Na een serie flinke ademhalingen ging hij liggen, trok de deken over zich heen. Vooral niet kwaad worden dacht hij. Laat het maar gebeuren, het zal wel een misverstand zijn. Zie het als een nieuwe ervaring. Gewoon een keer meemaken. Ineens werd hij heel moe en viel in een diepe slaap.
Het luikje ging de volgende ochtend open en een boterham met een flinterdun plakje kaas nam hij in ontvangst. Een kopje koffie was ook mogelijk. Hij had goed geslapen en ging direct in op de suggestie een bezoek aan de luchtplaats te brengen waar hij in het gegeven uur zorgde zoveel mogelijk in beweging te blijven. Vier muren, frisse lucht van boven door gaas. Opnieuw nam hij in gedachten de vorige dag door. Wat in zijn hoofd bleef hangen was de fietstocht. Hij moest plassen en wachtte naast een boom tot twee jongens op het fietspad voorbij waren gereden. Maar ze kwamen vrij snel weer terug en passeerden hem vlak voor hij zijn gulp dichtritste. Hij had zijn hand nog opgestoken als verontschuldiging. Zou dit soms …… ?
Tijdens het gesprek met de advocaat werd zijn arrestatie duidelijk. Hij werd verdacht van onzedelijk gedrag. En die twee fietsers waren minderjarig … zodoende was dit geval nogal ernstig. Johan lachte. Het was een grap! Van de advocaat kreeg hij het advies zo kort mogelijk antwoord te geven, vooral niet teveel te praten. ‘Waarom hebben ze de computer meegenomen?’ vroeg hij. De advocaat had geen idee. Ineens kreeg Johan een ingeving. Hij ging regelmatig naar de tropen en dat wisten de mede bewoners van dat senioren complex. Sommigen waren jaloers, dat wist hij. Aan een vriendin, door een buurvrouw een mol genoemd, had hij als nieuwjaarswens een foto gemaild waarop een groep inheemse kinderen zwaaiden. Zou dat daar iets mee te maken kunnen hebben?
In een ruimte werd Johan naar een stoel geleid, vastgeklonken aan de vloer. Het verhoor zou worden geregistreerd. De advocaat zat schuin achter hem. Een film dacht hij waarin een misdadiger werd verhoord. Hij schoot in de lach en keek naar de ruit waarachter een camera verborgen was. Ineens kwam de gedachte op van een interview. Dit verhoor moest hij zo benaderen want het was zo absurd allemaal. Een man en een vrouw kwamen binnen. Op deze tijd zou de verhuizer voor niks aan de deur komen. Kwaadheid wilde opborrelen. Direct sprak hij zichzelf toe: rustig blijven, geen enkele stekel opzetten, de sfeer licht houden. Iemand ging hem interviewen. Denk aan de camera.
De vrouw vroeg of hij zichzelf wilde voorstellen. Wie was hij? Johan was blij met deze eerste vraag. ‘Hoeveel tijd hebben we?’ sprak hij. Direct klonk er gelach. In de sfeer die ontstond voelde Johan zich op zijn gemak. Glimlachend vertelde hij dat zijn moeder hem als kind vaak gedreigd had naar het politiebureau te brengen wanneer hij stout was. Zodoende was hij gisteravond met die agenten voor de deur hevig geschrokken. De kop was eraf. Het lukte hem steeds meer een zekere ontspanning te houden. Toen een vraag kwam over zijn seksuele geaardheid gaf hij geen antwoord. Glimlachte alleen. De advocaat had gezegd dat hij niet hoefde te antwoorden.
Plotseling onderbrak de vrouw het gebabbel en zei dat hij regelmatig naar de tropen ging. Johan beaamde dat, hij hield van reizen. ‘Kinderen?’ Direct dook de foto naar de buurvrouw in zijn herinnering op. Hij knikte en wist nu zeker waarvan zij hem verdachten. Beschuldigingen van bewoners. Die wildplas was navraag gedaan. Die mol of iemand die zijn reisleven verdacht vond.. Hij zou wel niet zuiver zijn op de graad. Of misschien jaloezie omdat hij uit het complex vertrok en weer zelfstandig ging wonen. In dat complex liepen nogal vreemde mensen rond. Een van de redenen voor vertrek.
Na ondertekening van het verhoor vroeg de vrouw aan de man of hij behoefte had de officier te spreken. De man schudde zijn hoofd waarna ze zei dat hij kon gaan. Verbijsterd bleef Johan zitten. Was dit hele spektakel plotseling, in een keer afgelopen? Voor niks opgesloten geweest? De ellende rond de verhuizing die ging komen? Geen excuses? Niet eens teruggebracht in een politieauto? Niets over de shock van gisteravond met dreiging van zes jaar cel? Iedereen stond op. Hij kreeg het gevoel dat onzichtbare banden om zijn middel los vielen. Plotseling vrij gesproken. De film werd afgebroken. Hij mocht ontwaken uit een droom.
De advocaat vertelde dat hij misschien later nog een bekeuring voor wildplassen zou krijgen. Na het handen schudden ging de buitendeur open. Welke richting moest hij op voor het busstation? Hij snoof de frisse lucht op en voelde zich zowel opgelucht als verkrampt. Nu eerst die bewoner opsporen. Of die twee kwajongens zien te vinden om hun een draai om de oren te geven? Nee natuurlijk, de verhuizer bellen!
Een maand later las hij in de krant een voor hem opmerkelijk bericht. Uit een onderzoek was gebleken dat jonge mensen meer fantaseren dan oude. Johan keek naar buiten en dacht: dan had ik mijn plas wat langer moeten ophouden.
Joop Brussee
26 juli 2022
zicht
openvuist.com 